Gerdie Bours-Willems schrijft boek over eigen ervaringen met kanker
Bergschenhoek – In januari 2016 kreeg Gerdie Bours-Willems de diagnose borstkanker. Tijdens de behandelperiode kwam ze erachter dat er weinig aandacht is voor de patiënt als mens. Haar revalidatie zette ze om in een training voor de klim op de Kilimanjaro. In haar boek Dwars door de berg beschrijft Gerdie hoe ze die periode heeft ervaren en hoe ze haar eigen ervaringen heeft omgezet in een missie om de psychische zorg te verbeteren.
Na de tocht op de Kilimanjaro, vond Robert Douma, haar re-intregatiecoach: "Jouw verhaal moet verteld worden; je zou een boek moeten schrijven’". Gerdie lacht: "Ik heb niet eens de rust om te lézen, laat staan om een boek te schrijven".
Lezing
Robert vroeg haar vervolgens een lezing te geven ter inspiratie voor sponsoren voor het Daniel den Hoed Fonds. Ze maakte daarvoor een korte film, 'Kiss The Mountain'. In de film volg je het proces van Gerdie van de dag dat ze de diagnose borstkanker krijgt, tot en met de beklimming van de Kilimanjaro. Gerdie: "De reacties van aanwezigen waren indrukwekkend. Ik had inderdaad een verhaal dat verteld moest worden". En dat verhaal maakt duidelijk wat borstkanker met de Kilimanjaro te maken heeft.
Missie
Gerdie vertelt: "Mijn missie is de psychische zorg al vanaf de diagnose kanker te verbeteren op twee vlakken. Ten eerste, dat iedereen die bij kankerpatiënten betrokken is, van verpleegster tot arts, bewust wordt van de angst en de gevoelens die leven op dat moment". In het boek worden levendige voorbeelden genoemd van momenten waarop Gerdie dat gemist heeft: "Ten tweede zou ik willen dat de psychische zorg, nét zo vanzelfsprekend als alle andere zorg vanaf de eerste dag wordt gestart. Bloedprikken, botscans, ct-scans, chemotherapie, bestralingen; alles is volgens een behandelplan en actief aangeboden. Psychische zorg wordt ook wel aangeboden, maar daar moet je zelf initiatief in nemen. Op dat moment denk je zelf alleen maar ‘eerst die kanker uit mijn lijf’. Ik had de impact daarvan onderschat. Het gaat niet alleen over misselijkheid en kaalheid. Het gaat om angst voor de dood, het leven met beperkingen en om afscheid nemen van onbevangenheid. Dát goed kunnen verwerken, is essentieel voor weer de toekomst in gaan. Het komt vaak voor dat kankerpatiënten, nadat de tumorgerichte behandeling is afgerond, in een depressie, mentale dip of ‘zwart gat’ belanden of met chronische vermoeidheid moeten leven. Psychologen wéten dit".
Over die periode schrijft zij in haar boek: "Als ik alleen ben, kan ik de angst woorden geven, of ongegeneerd boos zijn, maar allemaal in mijn hoofd. Met andere mensen erbij doe ik dat niet. De meeste gesprekken komen niet echt op dat punt. Op die diepte. Dat rauwe hou ik binnen. Ik ben flink, ik ben een vechter denken ze dan. Maar ik duw mijn rauwe rouw weg. Nu kwam de verwerking daarvan pas in het jaar ná de behandeling. Ik dacht eigenlijk weer gewoon door te kunnen gaan. Iedereen vond ook dat ik er weer goed uitzag. Maar ik voelde me nog steeds ongelofelijk bang. Maar in een omgeving die opgelucht was dat ik weer beter was, die het vooral achter zich wilden laten, durfde ik niet te zeggen hoe ik me voelde en voelde ik me eenzaam", vertelt Gerdie.
Volgens haar ligt de verantwoordelijkheid voor monitoring van het psychisch-sociale welzijn bij het behandelteam en niet bij de patiënt. Start in de eerste week van de tumor-onderzoeken ook met een gesprek over de persoon zelf. "Vraag wie ze is, hoe en met wie ze woont, werkt en leeft. Vraag wat de diagnose voor haar betekent". Een menselijke intake waarop iedere maand teruggekomen kan worden. Dán kan gesproken worden over de invloed op de partner en kinderen. Dan is er ruimte voor de onbesproken angsten en andere gevoelens tijdens behandelmomenten die zó heftig kunnen zijn dat alleen een arm om je heen níet voldoende is.
Toekomst
In haar boek neemt Gerdie de lezer mee hoe ze in het tweede jaar na de diagnose, toch haar ervaringen verwerkte en hoe zij verder de toekomst in gaat. Samen met haar psycholoog Simone Petrus werkt zij intensief aan haar herstel. De titel ‘Dwars door de berg’ zegt alles: Dwars door de herinnering aan de behandeling, de emoties, de pijn. De pijn van kanker én later de pijn van de beklimming van de berg.
‘Dwars door de berg’ is een inspirerend verhaal met zoveel meer facetten dan alleen ziekte en genezing. Het laatste deel van het boek bevat tips voor kankerpatiënten, hun naasten en voor mensen wat verder weg uit de omgeving. Daarnaast bevat het slot kritische, uit het hart geschreven, adviezen voor zorgprofessionals.
Op 10 september 2021 presenteert Gerdie trots haar boek en wordt ‘haar verhaal’ het verhaal van velen.