Groene weides
Sinds enkele maanden woon ik met mijn dochters in de Randstad. Ik schreef u de vorige keer over de bouwperikelen in ons huis. Die fase is gelukkig achter de rug. We zijn nu bezig met te proberen iets van een tuin te scheppen. Ik gebruik hier het woord scheppen, omdat het inderdaad voelt alsof we uit een donkere leegte proberen iets groens en levends te maken. In Lansingerland heeft u daar nog niet zo’n last van, maar hier is werkelijk alles betegeld. De straten natuurlijk, en de stoepen, maar ook de achtertuintjes. Daarom doet de gemeente Leiden mee aan het kampioenschap tegeltjes lichten. Er is een team van de gemeente bij ons langs geweest om de tegeltjes tegen onze gevel te lichten en daar mini-tuintjes te creëren. Zelf doen we ons best in het kleine achtertuintje.
We leren zo langzamerhand wennen aan een leven zonder veel groene ruimtes. Soms denk ik met weemoed aan mijn dagelijkse wandeling met hond over de Kuiperberg bij Ootmarsum, aan het uitzicht over de enorme groene vlaktes en de bossen tot aan het kasteel van Bad Bentheim. In de Randstad is het vechten voor elke centimeter. Voor elke centimeter groen en voor elke decibel rust. Nu Rodenrijs zo ongeveer tegen het vliegveld aanligt, wordt de stilte waarschijnlijk steeds meer een droom.
Er is te weinig over van het Groene Hart, denk ik wel eens, als ik zo door Lansingerland rijd. Waar zijn de open vlaktes, het gevoel van leegte? Hoe kun je in een landschap dat zo volgebouwd is het mysterie van de Schepping ondergaan?
Twee jaar geleden was ik met een groep studenten uit het Midden-Oosten op stap in Duitsland. Het eerste wat ze zeiden, toen we in de bus reden vanaf het vliegveld, was: “Wat is het hier groen! Wat prachtig!” En dan hadden ze het alleen nog maar over groene weides, waarvan wij natuurlijk weten dat die best wel wat bio-diverser zouden kunnen, niet over de echte natuur.
Dat groen, dat is een grote schat in Europa. Weides, bossen, parken en tuinen, zelfs kleine mini-tuintjes zoals hier in de stad, die zijn noodzakelijk voor ons welzijn als mensen. In het Midden-Oosten dromen mensen van vroeger, de tijd waarin iedereen een binnentuintje had om in te zitten na het werk. Rustig zitten, onder de druiventrossen, wat drinken en eten met je familie. Zolang je zoiets hebt, zo’n toevluchtsoord, dan hou je het leven wel vol. Ik ga weer tegeltjes lichten!
Ds. Hedda Klip
Ambulant predikant PKN-gemeente De Ark
Berkel en Rodenrijs & Bergschenhoek