Altijd was er plek voor een tegengeluid. Wat de mening ook was. Als er 19.00 uur werd voorgesteld, kwam de wens van 20.00 uur en werd het uiteindelijk 19.30 uur. Ons land heeft niet voor niets het polderen uitgevonden. Maar inmiddels rollen we over elkaar heen met meningen en gevoelens. Wijzend naar de ander zonder zelf eerst in de spiegel te kijken en verantwoordelijkheid te nemen. Mensen die het gekozen beleid steunen en mensen die het beleid stevig afraden staan recht tegenover elkaar. Dit terwijl eigenlijk iedereen hetzelfde wil: vrij zijn. Zelf kunnen bepalen wat we doen of juist niet doen zonder de ander in de weg te lopen. We hebben elkaar daarom nodig. Niet alleen nu, maar altijd. We zijn één volk dat altijd alles voor elkaar krijgt. Ook nu, hoe lastig het soms ook is. Laten we de handen inéén slaan en samen een front vormen tegen dat venijnige virus in plaats van tegenover elkaar. En ja, er worden soms keuzes gemaakt waar ik ook niet achter sta. En ja, misschien had het wel beter gekund. Maar op het moment dat er brand is, moeten we samen blussen. Pas als het vuur gedoofd is gaan we het gesprek aan. Zoeken we uit wie die smeulende peuk in de prullenbak heeft gegooid. Of hoe er beter geblust had kunnen worden. Het is voor iedereen een lastige tijd. Wees daarom gewoon een beetje lief voor elkaar.
Met een warme groet,
Christiaan Toussaint
Bleiswijk