Het vaak onbekende verhaal over wat er tijdens de Tweede Wereldoorlog daarginds in het Verre Oosten (Nederlands-Indië) gebeurde. Dát vertelde ik voor een zeer aandachtig Havo-gehoor in Melanchthon De Blesewic in Bleiswijk. De docenten Geschiedenis hadden tientallen leerlingen uit meerdere klassen bijeengebracht om tijdens een lesuur Mijn Verhaal aan te horen. Over de óntmenselijking in mijn vormende kinderjaren gedurende drieënhalf jaar krijgsgevangenschap in diverse over Java verspreide Japanse kampen.
Nog geen drie jaar was ik in januari 1942 toen ik voor de komst van de Japanse agressor moest vluchten! Samen met mijn moeder en zusje vanaf mijn geboorte-eiland Singkep naar Java. Mijn vader bleef achter om zoveel mogelijk onklaar te maken van de elektriciteitscentrale op dat eiland waar hij verantwoordelijk voor was.Toen mijn vader de reis naar Java ging maken werd zijn schip door vijf Japanse bommen tot zinken gebracht. Hij werd slechts 41 jaar; ik heb hem nooit bewust gekend. Mijn moeder was 31 jaar oud al weduwe!
Mijn verhaal vertelt over de vreselijke tijd als krijgsgevangene nr. 14070, over de wekenlange bijzonder ongemakkelijke bootreis in februari 1946 naar het onbekende en winterkoude Holland en dat we daar bij aankomst beslist niet welkom waren. Fragmenten uit een op mijn verzoek op Instagram geschreven slotgedicht sloten mijn verhaal af.
“Beelden voor altijd op het netvlies geschreven en littekens voor het leven. Ingehouden tranen, afzien en pijn, een kind dat nooit kind kon zijn. Laat de geschiedenis zich nooit herhalen, maar laat de verhalen, voor altijd bestaan."
Nadat de tekst bezonken was volgde een oprecht, hartverwarmend, luid applaus! Van jonge mensen die in deze donkere tijden Het Verhaal op hun manier zullen blijven vertellen. Daar vertrouw ik op. Ik ben ze enorm dankbaar dat ze naar me wilden luisteren!
Ron van Driel
Bleiswijk