In deze aflevering (246) van Heden & Verleden gaan we terug naar 6 mei 1970, de dag waarop Feyenoord als eerste Nederlandse club de Europacup I won. Zes leden van CVV Berkel waren er bij in Milaan.
Wie wil reageren of ideeën heeft voor Heden & Verleden kan contact opnemen met de redactie: tel. 010 - 5118892 (keuze 2) of redactie@de-heraut.nl.
Door Rien Kuyvenhoven
Zes voetballers van CVV Berkel beleefden een prachtig voetbalmoment in Milaan
Op 6 mei was het exact vijftig jaar geleden dat Feyenoord als eerste Nederlandse club de Europacup I won. Zes toenmalige leden van CVV Berkel, Piet Groen , Theo van den Ende, Ton Struijk, Wim Pannekoek, Aad van der Hoek en Cok Leeuwenburgh, vertrokken met de Milaan Express en beleefden een mooie reis, maar vooral een prachtige finale in het San Siro-stadion waar Celtic met 2-1 werd verslagen.
Iedereen wist in 1970 dat Feyenoord een goed team had, maar ze waren geen favoriet om de finale te halen. Het was een typisch Feyenoord-elftal. Niet briljant, maar het zat goed in elkaar. Het speelde niet het overrompelende aanvalsvoetbal zoals Ajax dat in die jaren deed. Het was eerder werkvoetbal, maar het team had geen zwakke plekken. Bovendien bestudeerde coach Ernst Happel als een van de eersten aandachtig het spel van de tegenstander en hij paste zijn eigen tactiek daarop aan. Daardoor had Feyenoord in de finale een goed antwoord op de wervelstorm die tegenstander Celtic ontketende. Helemaal onverwacht was de zege uiteindelijk niet, maar het was ook zeker niet voorbestemd.
Wim Pannekoek is Feyenoorder pur sang: "Wij waren allen net 20 jaar in 1970 en voetbalden bij CVV Berkel. De meeste supporters die naar Milaan afreisden waren ouder. Feyenoord heeft vier grote prijzen gewonnen. De EC 1, de Wereldbeker en twee maal de UEFA Cup. Ik heb de finales allemaal gezien. Best bijzonder denk ik. Het seizoen '69-'70, met name 6 mei 1970, vergeet ik nooit meer. Ik was als 22-jarige aanwezig in Milaan om ons cluppie te steunen in de finale. Dat we als eerste Nederlandse club de beker met de grote oren wonnen was onvergetelijk. We trokken ook een lange neus richting de hoofdstad waar ze een jaar eerder de finale hadden verloren. Ik had die tijd verkering en we hadden trouwplannen. Met mijn vriendin kwam ik als trouwdatum 6 mei 1971 overeen. Zo was ik er zeker van dat ik mijn trouwdatum nooit zou vergeten. Helaas is mijn echtgenote tien jaar later aan kanker overleden."
Pannekoek had eerst een andere liefde, het Rotterdamse Xerxes aan de Xerxesweg en later de Bovendijk. De club die mede aan de basis zou staan van het succes van Feyenoord. Wim Pannekoek: "Daar speelde onder meer Eddy Treijtel en Willem van Hanegem. In 1968 ging de club als BVO failliet. Eddy en Willem vertrokken naar De Kuip en ik ging als supporter mee. Een seizoenskaart werd aangeschaft en ik viel met mijn neus in de voetbalboter. Het kampioenschap en de Europa Cup. Even tussendoor werd in 1974 onze oudste zoon geboren. We hebben hem naar keeper Eddy Treijtel vernoemd. Daarna ben ik de club tot op de dag van heden blijven volgen. Ook mijn twee zoons hebben "uiteraard" een rood-wit Feyenoord hart."
Warmte
"De reis en de wedstrijd staan in mijn geheugen gegrift", weet Aad van der Hoek. "De meegenomen drankjes waren al snel op, gelukkig stopte de trein even in Bern en konden we de voorraad aanvullen. We zaten in een zogenaamde slaapcoupé waar de drankjes onder de banken werden geschoven. Helaas werden sommige wakker en hadden dorst. Moest die halve coupé weer verbouwd worden midden in de nacht. In het stadion was het fantastisch met naar schatting 25.000 Hollanders. Op de tribune heerste een geweldige sfeer. Na afloop ging het allemaal wat minder. Ik werd niet goed in de metro, waarschijnlijk door de warmte. De terugreis naar Rotterdam was een prachtige droom. Zelden zo veel blije mensen tijdens een ruim twintig uur durende treinreis gezien. Het enige nadeel was dat we te laat waren voor de huldiging op de Coolsingel. Dat gemis is echter ruimschoots goedgemaakt omdat we de wedstrijd hadden kunnen bijwonen."
Brilletje
Als jeugdlid van CVV Berkel was Theo van den Ende zoals ze dat vroeger noemde een toptalent. Weinig voetballers die zo'n balbehandeling hadden. De geboren Berkelaar heeft echter het seniorenvoetbal nooit meegemaakt. Het was waarschijnlijk niet aan hem besteed. Tegenwoordig is hij al jaren inwoner van België na ook enkele jaren in Nieuw-Zeeland te hebben gewoond. "Ja, dat was wat, dat reisje naar Milaan. De trein vertrok van Rotterdam-Noord. Ik kan me herinneren dat er prachtige rood-witte borden hingen aan die Milaan Express. Bij de eerste de beste stopplaats lukte het me er één onder mijn jas te frommelen. Uiteindelijk heeft dat bord een aantal jaren boven mijn werkplaats van Drukkerij Haak gehangen tot op een dag de zaak afbrandde, weg bord. Het zou nu een fortuin waard zijn geweest. En dan onderweg met onze maat Piet Groen. Ik herinner me dat als Piet lag te slapen wij onze handjes met zijn grote knuisten vergeleken. Tevens staat mij bij dat we na afloop van de wedstrijd de trein dreigden te missen en dat we door één of andere hulpvaardige Milanees met z’n allen in zijn Fiat Bambino, gelukkig met open dak, naar het station zijn gebracht. Bij thuiskomst op die bewuste Hemelvaartsdag liepen we rond als trotse pauwen. Alsof wij hoogstpersoonlijk, door onze aanwezigheid daar, een grote bijdrage hadden geleverd aan het veroveren van de cup met de grote oren. Na het brilletje van Van Daele en de World Cup ging de toenmalige Europa Cup houder in september daaropvolgend onderuit tegen het nietige Ut Arad uit Roemenië. En Theo Koomen leefde ook nog; hij gaf met zijn verslagen een extra dimensie aan het hele gebeuren. Het verslag van deze man is zelfs op een singeltje uitgebracht, het is gewoon een stukje nationaal erfgoed!", aldus een trotse Van den Ende.