Langzaam, heel langzaam, proberen we het gewone leventje weer op te pakken. Dat is ook te merken aan de mailtjes die we op de redactie ontvangen. Na de zomervakantie kan er weer worden gekaart en gedanst, worden er workshops georganiseerd en de eerste concerten hebben inmiddels plaatsgevonden. Wat zou het fijn zijn als we straks - al is het misschien met de nodige coronamaatregelen - weer naar onze clubs en verenigingen kunnen. Je mist niet alleen je vrije tijdsbesteding, maar ook de mensen met wie je altijd dat gezellige praatje had of met wie je zo kon lachen. Wat zal het voor veel mensen fijn zijn elkaar weer te zien.
Helaas zullen er ook mensen gemist worden. Elke vereniging of club zal in de afgelopen periode mensen hebben verloren. Niet alleen leden of deelnemers, maar ook vrijwilligers die - ieder op zijn of haar eigen manier - bijdroeg aan het draaiend houden en succes van een club.
Werd er in 'normale' tijden uitgebreid stilgestaan bij het overlijden van een lid of vrijwilliger, in coronatijd was dat niet altijd mogelijk. Ik kan me nog goed herinneren dat we vorig jaar als leden van een vereniging in een erehaag langs de weg naar de begraafplaats gingen staan om op die manier de familie van een bijzonder lid van de vereniging een hart onder de riem te steken. Maar niet iedereen wordt in Lansingerland begraven en daarom kan het zijn dat het gemis van een overleden persoon pas straks als we weer naar de vereniging of club gaan tot ons doordringt. Wellicht een idee om aan de mensen die ons de afgelopen coronaperiode ontvallen zijn nog eens bijzondere aandacht te schenken als de clubs en verenigingen weer draaien.
Voor nu maken we ons op voor een nieuw seizoen hopelijk vol activiteiten en ontmoetingen!
Annette Docter