Afgelopen weekend naar het WK schaatsen (afstanden) in Calgary gekeken. Wat een prestaties werden er geleverd. Geweldig! Jammer voor de rijd(st)ers dat de Olympic Oval niet de sfeer heeft zoals een schaatstempel als Tialf. Als sporter heb je publiek nodig. Om je aan te moedigen, om voor jou te juichen of je te troosten als het allemaal niet loopt zoals jij wilt.
Tijdens de Lansingerland Run die zondag in de stromende regen werd gehouden, zagen we gelukkig toch aardig wat mensen langs de route staan. In regenkleding en/of met paraplus moedigden zij de runners aan. Het maakt dat je vleugels krijgt. Ook als je meer dan kletsnat bent.
Je hebt wel allerlei soorten publiek langs routes, velden of banen. Het begint al met de uitdossing in het oranje of clubkleuren, al dan niet met pruik of hoed, het kan allemaal. Er zijn mensen die hun longen uit het lijf schreeuwen om hun favoriete sporter aan te moedigen, ze trekken hem of haar als het ware over de finish of proberen de bal door hun stem bijna zelf in het doel te laten belanden. Anderen schreeuwen en schelden. Vaak is het de scheids die er niets van bakt of de tegenstander die zich aanstelt als hij kermend over de grasmat rolt.
Supporter zijn is ook een sport. Niet altijd even sportief, maar van enorme waarde voor de sporter. Zonder steun langs het veld, de lijn of parcours voel je je een eenzame strijder. Daarnaast ervaar je als supporter ook plezier en emotie. Soms voel je je alsof je zelf die enorme prestatie hebt geleverd. Misschien een stimulans om ook zelf sporter te worden?
Annette Docter