Terwijl ik dit schrijf is het buiten nat en duilerig. Een groot verschil met het weer van afgelopen week. Want wat hebben we een schitterende winterweek achter de rug! Vorig weekend konden we al genieten van een prachtig wit pak sneeuw, wat vooral voor de kinderen fantastisch was. Vorige week maandag begon het behoorlijk te vriezen. Het was goed koud, maar doordat de zon uitbundig scheen was het heerlijk om buiten te zijn. Dagelijks wandel ik vanaf mijn huis langs de Lange Vaart en de Rottemeren. Al op woensdag waren daar de eerste waaghalzen op het ijs te vinden. En wat een mooi, nostalgisch plaatje was het! Schaatsers op het ijs van de Rotte met op de achtergrond de molens en een strakblauwe hemel! Maar was het ijs wel sterk genoeg? Zo lang vroor het nog niet. Op donderdag durfden al meer mensen zich op het ijs te wagen, maar ik hield het voorlopig op wandelen en fotograferen. Toen onze zoon zaterdag op bezoek was besloten we het toch te wagen. De Rotte vonden we iets te ambitieus maar op de kanovijver was het niet druk en het ijs zag er aanlokkelijk uit. Na de eerste onwennige pogingen bleek ik het schaatsen toch niet verleerd te zijn. Het kraakte wel hier en daar, maar het ijs was prachtig en het was heerlijk om buiten te zijn in de zon en gewoon weer eens iets leuks te kunnen doen. Een onverwacht cadeautje voor veel mensen, al besef ik dat dat niet voor iedereen geldt.
Marianne Karsemeijer