Het was een turbulente week. Niet zozeer in Lansingerland waar we langzaam weer onze vrijheid terugkrijgen nu de maatregelen vanwege de coronacrisis wat zijn versoepeld. Want het is fijn weer naar een dierbare in het woonzorgcentrum te kunnen gaan, op een terrasje te zitten of muziekles te volgen, te trainen of op de fiets naar school te stappen.
We hechten zozeer aan onze vrijheid, dat we beperking ervan tot in de botten voelen.
Helaas zijn er mensen in deze wereld die zich dagelijks van hun vrijheid beroofd voelen. Niet zozeer in deze coronatijd of omdat ze ziek zijn, maar vanwege hun huidskleur, hun afkomst, hun uiterlijk. Zij kwamen wereldwijd in opstand en drukten de medemens met de neus op de feiten. Het geweld en de agressie waarmee hun schreeuw gepaard ging, beangstigen velen. Een massa mensen die op hol slaat, vernielingen aanricht, beelden omver werpt, we zijn er bang voor. We hebben er geen antwoord op.
De wezenlijke kern van wat deze mensen drijft gaat door al dat geweld verloren in de strijd.
Toch is inmiddels ook het gesprek op gang gekomen. We horen en lezen verhalen van mensen die vertellen hoe hun huidskleur en/of afkomst hun leven op negatieve wijze hebben beïnvloed. Dat zij nooit vrij zijn geweest. Soms zijn het zulke schrijnende verhalen uit het dagelijks leven van mensen, dat je ze bijna niet kunt geloven. Laten we tijd vrij maken, tijd voor het luisteren naar hun verhalen, zodat we doordrongen raken van de betekenis ervan. Opzij leggen is geen optie meer. Geweld overigens ook niet. Samen aan verandering werken, dat zou het doel moeten zijn. Innerlijke en daadkrachtige verandering. Dat kan al in het klein beginnen, ook in Lansingerland.
Annette Docter