In deze editie van De Heraut is een bijlage opgenomen waarin afscheid nemen van het leven centraal staat.
Uit de verhalen die we voor deze bijlage schreven, spreekt de warme en intensieve aandacht die stervenden in onze samenleving krijgen. Niet iedereen, er zijn ook mensen die in eenzaamheid sterven. Omdat ze niemand om zich heen hebben of dulden, of door geweld om het leven komen, u kunt uw eigen voorbeelden vast en zeker wel invullen.
Ook nabestaanden ervaren vaak een arm om hun schouder, nabijheid van anderen. Het maakt dat de dood van een dierbare iets dragelijker wordt.
Bij het zien van beelden uit bijvoorbeeld Turkije en Syrië, en laat ik Oekraïne niet vergeten, zien we dat er helemaal gaan aandacht aan het nemen van afscheid kan worden geschonken. De situatie is tenhemelschreiend. Lichamen worden in massagraven gelegd. Soms worden geliefden nooit meer teruggevonden. Hoe ga je hiermee om, hoe overleef je dat mentaal.
Verdriet is een emotie van alledag. De meeste mensen hebben ervaren dat verdriet minder scherp wordt, slijten wil ik niet zeggen, maar het gaat in de loop der tijd minder pijn doen. Aandacht van anderen, mensen om je heen, werkt daar aan mee.
Naast alle brokstukken, veroorzaakt door natuur- en oorlogsgeweld, zijn de emotionele en mentale brokstukken enorm. Waardering voor de hulpverleners ter plaatse die ondanks de omstandigheden een arm om iemands schouder leggen of een luisterend oor bieden en zichzelf hierbij op de achtergrond plaatsen.
Afscheid nemen, het kan op vele manieren. In ons land is er vaak gelegenheid voor, gebruik 'm ook, praat met elkaar en vind elkaar.
Annette Docter