Coronavirus haalt Eric van der Kleij na 25.000 fietskilometers vroegtijdig naar huis
Lansingerland - Voor veel inwoners, vooral in Bergschenhoek, is Eric van der Kleij de man die jarenlang (26) sporthal Berghonk beheerde. Hij was tevens mede-eigenaar van twee vestigingen van Grando Keukens. Daarna vond hij in 2016 en 2017 tijdelijk emplooi, en was hij mede-eigenaar bij lunchroom Cappuzzino in Capelle aan den IJssel. De lunchroom is er niet meer en Eric begon in april 2019 aan een reis naar China. Op de fiets wel te verstaan.
Rien Kuyvenhoven
"De route die ik heb gefietst liep via Nederland, Duitsland, Oostenrijk, Hongarije, Roemenië, Bulgarije, Turkije, Iran, Turkmenistan, Oezbekistan, Tadzjikistan naar China om uiteindelijk in Australië te belanden. Toen hield het coronavirus hem staande en ging hij terug naar Bergschenhoek beland. Maar wel met nog meer grote plannen.
Als we Van der Kleij (59) de vraag stellen wat hem bezielt zulke ritten te maken is hij kort en bondig. "Ik ben een fan van de fiets. Als ik op de fiets zit denk ik altijd 'wat zal er nu weer om de hoek te zien zijn'. Daarnaast ben ik nieuwsgierig naar culturen van andere landen. Die rondjes om de Rotte had ik wel gezien. In 2012 heb ik al eens een half jaar gefietst van Vietnam naar Indonesië. Dat was 11.000 km in zes maanden. Dat smaakte naar meer. Dus toen dacht ik al dat is wel zo leuk en dat smaakt naar meer. Na de sluiting van de lunchroom stapte ik op de fiets en zou ik later wel bekijken wat ik verder zou gaan doen."
Aangepaste fiets
Op zijn speciaal voor deze reis met rijwielhandelaar Edwin de Lange uit Berkel en Rodenrijs gemaakte fiets wist hij in het jaar dat hij onderweg was ruim 25.000 kilometer af te leggen met een gemiddelde van zo'n honderd kilometer per dag. "Op twee paar banden. De hele tocht heb ik met slechts twee lekke banden te maken gehad. In Thailand had ik iemand gevonden voor nieuwe banden en mijn dochter die mij opzocht, bracht wat onderdeeltjes mee."
Eric van der Kleij vertelt dat hij nooit vooraf een slaapplaats boekt. "Behalve voor na de overtocht naar Australië, want ik wilde de eerste nacht in een hotelletje slapen zodat ik niet 's avonds bij aankomst mijn fiets weer in elkaar moest zetten. De fiets werd gedemonteerd en in een doos vervoerd."
Voor de rest is het slapen in zijn eigen meegenomen tentje of in een B&B want in landen als Iran en Marokko zijn geen campings. "Maar voor een tientje slaap je daar wel ergens. Iedere dag deed ik de was. Waren de kleren 's morgens niet helemaal droog dan deed ik ze overdag weer aan, want ze waren met de temperaturen daar zo weer droog. Ik had de reis qua landen uitgestippeld, maar er kan onderweg natuurlijk van alles gebeuren. Van ieder land had ik een kaartje met navigatie en een fysieke kaart. Soms is er onrust in de wereld en dan moet je improviseren. Maar je kan ook een lus door bijvoorbeeld Iran maken. Dan fiets je gewoon een paar duizend kilometer meer. In principe fietste ik 2000 km in de maand", aldus Van der Kleij die tijdens deze trip negentien landen heeft aan gedaan.
De gastvrijheid en oprechte interesse van de mensen die Eric tegenkwam, noemt hij ontroerend. "Zo sta je met mensen opeens een kopje thee te drinken. Dit juist in een land waar de bevolking in de recente geschiedenis zoveel ellende heeft meegemaakt. Een vreemde wordt er gemeend hartelijk welkom geheten. Hoogtepunt blijft voor mij altijd het eten in die verschillende landen. Ik eet alles omdat ik veel verbruik en ook eet ik alles op. Rijst met kip als ontbijt is geen probleem."
Foto
Onverwachte dingen zijn er volgens Van der Kleij altijd en volgens hem is dat ook zo mooi. "In Iran vond ik het toch wel wat spannend bij een grenspost. Maar ik werd omringd door een achttal militairen die meer oog voor mijn fiets hadden dan voor mij. Een soort politiemensen schudden me allemaal de hand en heetten me welkom in hun land. Ik zwaaide nog wat naar links en naar rechts, de slagboom gingen open en weg was ik. Tijdens de tocht werd er steeds getoeterd en gezwaaid en riep men 'welcome', ook stopten er auto's om een praatje te maken. Iedereen wilde weten wat ik er kwam doen, waar ik vandaan kwam, etc. Of men wilde met mij op de foto en vroeg me binnen om een kopje thee te drinken. Bij het zoeken naar een hotel liet mijn navigatie het afweten. Twee jongens liepen ongeveer 5 km mee tot het hotel. Ook om hun Engels te oefenen en ze hebben geholpen met een Iraans simkaartje. 's Avonds heb ik de jongens mee uit eten genomen."
Halverwege augustus was er andermaal een avontuur bij een grensovergang. "De grens Cambodja/Laos leverde mij weinig problemen op. Dat was anders voor een koppeltje uit Iran dat met mij de laatste 60 km naar de grens vergezelde. Zij hadden hun visum al vooraf geregeld bij de ambassade in Phnom Penh dus dat kon weinig problemen geven. Niets bleek minder waar. Je hebt je visum al dus gaat de douane vragen stellen: wat je er komt doen, de plaatsen waar je allemaal naar toe wilt gaan, hoeveel contant geld je bij je hebt, etc. Zij moesten dat geld bij de douane neerleggen en het werd gefotografeerd op twee biljetten van 50 dollar na die iets opzij werden gelegd en niet op de foto gingen. Uiteindelijk wilde de douane 100 dollar. Omdat zij aangaven dat niet te kunnen missen, nam de douane alsnog genoegen met 10 dollar. Toen was ik aan de beurt zonder vooraf geregeld visum. Papier invullen, niets overleggen of laten zien, vijfendertig dollar betalen voor het visum en klaar, vijf minuten werk".
Lockdown
Van der Kleij vervolgt: "Ik ben eerder naar huis gekomen, want in Australië gingen de binnengrenzen dicht en ook alle campings werden gesloten. Een lockdown lag op de loer. In één week tijd lag alles daar om dus kwamen aan de plannen voor het tweede fietsjaar dat ik nog voor ogen had een einde."
De toekomst is nog blanco. "Ik zou ook nog wel een keer naar bijvoorbeeld Noorwegen willen om te fietsen. Maar als alles weer een beetje normaal is op deze wereld zou ik ook vanuit Argentinië naar boven willen fietsen via Mexico richting Alaska. Maar het kan ook zijn dat er iets in de horeca op mijn pad komt. We zullen het zien!"