Afgelopen weekend werden de aanslagen op 11 september 2001 herdacht.
De gebeurtenissen in de Verenigde Staten van destijds hebben een enorme impact op de wereld gehad, daar hoef ik u niets over te vertellen.
Ik kan me nog goed herinneren dat ik die dag aan de televisie gekluisterd zat. De aanslagen en alle gevolgen die we live aanschouwden gingen ons bevattingsvermogen te boven.
Nu, twintig jaar later keek ik naar een documentaire over de aanslag op de Twin Towers. Het verhaal werd verteld met behulp van amateurbeelden van mensen die in de omgeving werkten en woonden. Een vrouw met een baby, een cineast die vanuit zijn appartement de inslag zag, een gezin dat vakantie vierde, een brandweerman, kortom, mensen die de aanslag allemaal hebben overleefd, maar wiens levens drastisch veranderden.
Al kijkend werd ik me ervan bewust dat de beelden nog steeds een enorme impact op me hebben. Dat komt niet alleen door het onvoorstelbare, namelijk dat iemand bewust een vliegtuig met passagiers een kantoorgebouw in (laat) vliegen, maar ook doordat het gewone leven van jan en allemaal zo plotseling verscheurd werd. Ik denk dat we dat allemaal wel kennen. Je betrokkenheid bij mensen, zoals jij en ik, op het moment dat er een ramp gebeurt. Het idee dat je naar kantoor gaat en dat je leven in één klap verandert. Het blijft een mysterie waarom we bij de ene ramp harder huilen dan bij de ander. Maar afgelopen weekend was het vechten tegen de tranen, omdat je je er zo goed van bewust bent dat niet alleen Amerikanen getroffen werden, maar in de jaren erna zoveel andere mensen over de gehele wereld zo hard geraakt zijn.
Annette Docter