Songfestivalliedje
Het blijft een wonderlijk fenomeen: het Eurovisie Songfestival dat al weer een maand geleden in Rotterdam werd gehouden. Als ik er mensen over hoor, lijkt het alsof je het enkel geweldig of verschrikkelijk kunt vinden. Evenzogoed keken er meer mensen dan ooit. En als kijker die persoonlijk bij menige act graag zou doorspoelen, pak ik er elk jaar toch een paar krenten uit.
Dit jaar was dat vooral een liedje dat het niet verder schopte dan de elfde plaats. De Bulgaarse zangeres Victorie zong te midden van veel muzikale en theatrale overdaad een weldadig, verstillend en kwetsbaar liedje. Over het opsluiten van moeilijke gevoelens, waardoor je je voelt je als een huis met gesloten deuren. Over (psychische) demonen die precies weten waar je angsten zitten. Over eenzaamheid als manier om te overleven. Over een oceaan van emoties die in haar ‘little me’ overweldigen. Een foto op de grond toonde haar vader, gediagnostiseerd met de ziekte ALS. En dan die refreinregel: “Growing up is getting old”: opgroeien is (al te snel) oud worden, wanneer op de door Victoria bezongen manier donkere krachten je leven beheersen.
Is er dan nog hoop? In het liedje van Victoria blijft dat heel beperkt. Misschien helpen ‘de wateren van tijd’ om zorgen achter je te laten. En opstaan en alles wat rest, zo luidt de slotregel. Toch komt dat nauwelijks boven het sombere geheel van het lied uit. Somber, maar wel eerlijk. Zoals het door veel mensen met Victoria wordt ervaren. Vaak anoniem lijdend aan pijn die het leven bracht, aan psychische strijd zonder zichtbare uitweg. Dan moet je niet te snel over hoop spreken. Ook als dominee past mij in zulke gesprekken terughoudendheid. Ook als ik van harte wil geloven in een God die mensen draagt, kan een goedbedoeld advies of een prachtige Bijbeltekst zo maar als een dooddoener klinken.
Ondertussen blijft mij uit Victoria’s liedje één zin bij die voor mij staat als een huis met dan toch één geopende deur: “Know that you ’re worth saving”. Weet dat jij het waard bent om gered te worden! Hoe je er ook aan toe bent of hoe zinloos het leven voelt, laat je niet de wetenschap afnemen dat ook jij er mag zijn. Met alle hulp die misschien nodig is en die je mag zoeken en aanpakken.
Victoria’s liedje eindigde dus als elfde. Wat mij betreft had het de eerste plek mogen zijn. Hoe dat ook zij…, zolang er tussen alle bombastische luidruchtigheid nog zulke pareltjes zitten, zet ik mijn TV op deze jaarlijkse zaterdagavond in mei toch aan.
Ds. Wim de Bruin
Dorpskerk Bleiswijk