Wat boffen wij inwoners van Lansingerland toch. Je doet bij de gemeente een aanvraag voor een scootmobiel om je eigen leven op jouw manier zo goed mogelijk te kunnen voortzetten, en voor je het weet ben je afhankelijk van een 3B-bus die je brengt van A naar B. Daar zijn je nieuwe vrienden, je nieuwe sociale contacten, kortom een heel nieuw leven op je oude dag! Je kunt alsnog op punt B geen kant op omdat je immers slecht ter been bent, maar bent intussen wel lekker actief aan het participeren, met dank aan de gemeente en aan Welzijn Lansingerland. De boodschappendienst zorgt er voor dat je nooit meer zelf naar de winkels hoeft. Dat kan ook niet meer, want die scootmobiel krijg je niet. Anderen hebben er wel een gekregen via de Wmo maar jij kunt volgens de gemeente wel zonder. "Het leven krijgt weer kleur en wordt verrijkt. Dat is ten diepste de opdracht bij de inzet van de Wmo", aldus een trotse wethouder Ankie van Tatenhoven (Heraut 10-3). Sinds wanneer gaat de gemeente over waar mensen wonen en met wie en op welke locatie zij hun contacten hebben? Ik vraag mij af waar de gemeente het recht vandaan haalt om mensen die veronderstellen een hulpmiddel te verkrijgen, onder valse voorwendselen diepte-interviews af te nemen over hun privéleven. Terwijl de insteek is om de aanvraag snoeihard af te wijzen. Ik kan mij moeilijk voorstellen dat mensen nog prijs stellen op bemoeienis van de gemeente, met de wetenschap dat er geen bijdrage voor hun traplift of scootmobiel wordt geleverd. Kan er, om valse hoop en kansloze discussies te voorkomen eens duidelijk worden gesteld welke hulpmiddelen er wel en niet via de Wmo in de aanbieding zijn?

Thea Verver
Bleiswijk