N.a.v. de brief van de heer Storre vorige week in De Heraut het volgende. Elke militair wordt opgeleid om te doden. Hij mag alleen pas schieten nádat hij opdracht heeft gekregen, niet om een adrenalinekick te krijgen. Kennis van álle feiten heeft helaas niet iedereen. Nederlandse militairen werden naar Nederlands-Indië gestuurd, sommigen gingen zelfs als avonturier, om de eeuwenlange bezetting te herstellen die door de Jappen tussen 1940 en 1945 was overgenomen. Daar zijn toen duizenden militairen gestorven, bijna de helft niet door oorlogsgeweld maar door (tropen-)ziekten of uitputting. Hoeveel Indonesiërs zijn er gestorven? Ja, de Indonesiërs die in verzet kwamen hebben zich flink misdragen, net zoals onze verzetshélden in de oorlog deden tegen ónze bezetter. In een oorlog is immers alles geoorloofd. Wanneer je als bevrijder in Nederlands-Indië bent dan doe je soms dingen die niet normaal zijn. Dat er dan wel eens iets gebeurt wat niet goed is, is menselijk. Zoals een groep van twintig militairen, waaronder hoge officieren, die gedegradeerd werden na het om beurten verkrachten van een twaalfjarig meisje. Of een veldpredikant die in het mandiehok betrapt werd met de negenjarige dochter van een baboe. Lees het boek "Soldaat in Indonesië 1945-1950" en noem mijn schrijven over die mensen geen minachting. De geprezen VOC-mentaliteit was nodig om het veelvuldig bestrijden van onlusten (neerslaan van lokaal verzet) of het uitvoeren van politionele acties (opnieuw bezétten van Indonesisch grondgebied) zodanig te (ver-)kleuren dat het vergaren van de rijkdommen daarginds niet in gevaar zou komen. Het is te triest voor woorden, dat zelfs nú nog, na 75 Jaar Vrijheid, mensen die vrijheid misbruiken om al die activiteiten te rechtvaardigen. Wanneer vandaag de dag alle schappen in supermarkten worden leeg gehamsterd, dan gebeurt er eens iets wat niet goed is, is dat ook menselijk?
Ron van Driel
Bleiswijk