Andrá tutto bene
Voormalig Bleiswijkse deelt haar ervaringen vanuit Rome
Rome - Liza Karsemeijer (1991), is geboren in Bleiswijk. Zij is de dochter van Heraut verslaggever Marianne Karsemeijer. Sinds een aantal jaar woont ze in Rome, samen met haar Italiaanse vriend. Ze deelt haar ervaringen vanuit Rome.
Liza Karsemeijer
Het is dinsdag 17 maart. Ik zit achter mijn bureautje in ons kleine maar gezellige appartement in Rome. Ik werk regelmatig vanaf deze plek: ik ben freelance journalist en schrijf over cultuur en reizen, dus als ik niet op pad ben zit ik hier mijn verhalen uit te tikken. Toch is de huidige situatie allesbehalve normaal: ik zit op dit moment al een week in ‘lock-down’. Het noorden van Italië is hard getroffen door het coronavirus en de ziekenhuizen zijn er overvol. Alleen in het noorden regels instellen bleek niet voldoende, dus kondigde Premier Giuseppe Conte vorige week aan dat heel het land tijdelijk op slot moet. Mensen mogen alleen nog op pad als het strikt noodzakelijk is: voor medische noodgevallen, voor werk (als je niet thuis kunt werken en een baan hebt die je niet tijdelijk kunt neerleggen) en om boodschappen te doen. Op de website van de overheid is een formulier te downloaden waarop je kunt invullen waarom je je buiten de deur bevindt. Politie controleert of de verklaringen kloppen door dokters of werkgevers na te bellen. Wie liegt of geen goede reden heeft kan rekenen op een flinke boete of zelfs een gevangenisstraf.
Gespannen sfeer
Hoewel het aantal gevallen in Rome dus meevalt ten opzichte van het noorden van het land (op het moment van schrijven zo’n 400 in de hele gemeente), neemt het aantal patiënten ook hier in rap tempo toe en heerst er een gespannen sfeer op straat. Al voordat premier Conte het decreet afkondigde, was het opvallend rustig op straat: waar jezelf met een auto in het Romeinse verkeer begeven normaal een soort luidruchtige botsautootjes-ervaring is, bleven de wegen nu opvallend rustig. Zelfs de Trevifontein en het Colosseum stonden er verlaten bij. Nu we allemaal binnen moeten blijven, zijn de straten werkelijk verlaten. Eenieder die wel naar buiten gaat draagt een mondkapje en vaak plastic handschoentjes. Ook boodschappen doen is een uitdaging: om minimaal een meter afstand te kunnen houden mogen er maar een handjevol mensen tegelijk naar binnen en eenmaal binnen is het een hoop gemanoeuvreer met je winkelkarretje.
Verplichte thuisvakantie
De tijd maak ik vol met werken (gelukkig heb ik een paar opdrachten die ik vanuit huis kan doen), Netflixen, yoga en spelletjes doen met mijn vriend. Ook bij hem staat werk op een laag pitje: zijn kantoor is gesloten. Ik verbaas me erover als ik zie dat het virus in Nederland zo weinig serieus wordt genomen: terwijl wij thuiszitten zie ik op social media Nederlanders nog volop de straat op gaan, horeca bezoeken en naar evenementen gaan. Ook ik dacht eerst dat het allemaal wel mee zou vallen, maar na het zien van de alsmaar toenemende besmettingscijfers en verontrustende verklaringen van oververmoeide dokters werd de ernst van de situatie me duidelijk. Ik ben dan ook opgelucht als ik hoor dat de overheid besluit ook in Nederland horeca en scholen te sluiten. Toch lijkt het feit dat je niet alleen jezelf, maar vooral ook je (minder gezonde) medemens in gevaar brengt door naar buiten te gaan, in Nederland nog lang niet zo doorgedrongen te zijn als hier.
Alles komt goed
Het is niet allemaal negativiteit wat de klok slaat: door heel Italië poppen solidariteitsacties op om mensen een hart onder de riem te steken. Muzikanten geven ‘balkonconcerten’ voor hun buurtgenoten, hele straten zingen samen het volkslied en afgelopen zaterdag om klokslag 12 uur applaudisseerde heel Italië vanaf hun balkon of door het open raam voor het personeel in ziekenhuizen. Mensen hangen Italiaanse vlaggen en spandoeken uit het raam met de tekst andrá tutto bene (alles komt goed), inmiddels ook een populaire hashtag. Ook in onze straat is het gevoel van saamhorigheid toegenomen: waar iedereen normaalgesproken vooral met zichzelf bezig was, begroeten we elkaar nu vanaf het balkon en op straat maken we een praatje. Het einde is voorlopig nog niet in zicht. Aan het virus kunnen we – behalve uiteraard binnenblijven – niet zoveel doen, maar wil je de Italiaanse economie een steuntje in de rug geven? Je kunt bijvoorbeeld online recensies schrijven over je favoriete hotels, restaurants en musea die je tijdens je laatste bezoek aan het land hebt bezocht. Of boek alvast een verblijf voor later in het jaar. Want dat er vroeger of later een einde komt aan deze situatie, zowel in Italië als in Nederland, daar moeten we met z’n allen aan vast blijven houden. Andrá tutto bene.