Geboren & Getogen in Lansingerland
In de nieuwe rubriek Geboren & Getogen in Lansingerland vertellen inwoners van onze gemeente hun levensverhaal aan Marloes Nuijten. Hun hele leven of een groot deel van hun leven wonen de geïnterviewden uit deze rubriek in Lansingerland. Variërend van 50 tot 100 jaar. Zij vertellen hoe ze hier opgroeiden, welke vriendschappen er ontstonden, maar ook delen ze verhalen over de liefde en eigen gezin. Deze week aflevering 5 met: Gerard van Westreenen.
Op onze oproep om uw verhaal met ons te delen hebben we een overweldigend aantal reacties ontvangen. Hartelijk dank daarvoor! Voorlopig hebben wij voldoende mooie verhalen.
Door Marloes Nuijten
Gerard maakte als kind de oorlog mee in Berkel en Rodenrijs
Gerard van Westreenen (82) was net zes weken op de wereld, toen Rotterdam werd gebombardeerd. Voor de veiligheid werd zijn wiegje van de babykamer naar de kelder in het huis aan de Rodenrijseweg 203, nu 397, in Berkel en Rodenrijs verplaatst.
De eerste bewuste herinneringen aan de oorlogstijd heeft Gerard vanaf 1944, de extreem koude hongerwinter. "Mijn vader was veilingschipper. Tuinders hadden kolen nodig om te kunnen stoken. De kolen die naast de schuit in het water vielen, viste mijn vader samen met buurman Jan Bulk op. Ze lieten ze drogen en dat was in die tijd echt handel."
Schietende SD in de tuin
Met diezelfde buurman ging de vader van Gerard ’s nachts de bielzen onder de spoorrails in Berkel en Rodenrijs uit halen. Ook die waren nodig om het warm te stoken. "Met een touwstrop onder de bielzen, sleepten ze ze door de sneeuw naar huis toe. De bielzen werden in stukken gehakt en gingen de kachel in. Heel de kamer stonk ernaar."
Op die manier zat de familie Van Westreenen er nog een beetje warm bij. Maar er dreigde meer gevaar dan alleen de zwaarste winter uit de oorlogsjaren. "Berkel en Rodenrijs was het brandpunt van verzet. De SD (Veiligheidsdienst die jaagde op onderduikers en verzetsmensen, red.) kwam verhaal halen in Berkel en Rodenrijs. Ondanks dat de capitulatie op 5 mei 1945 al was getekend. Ik zie de SD’ers nog bij ons door de tuin lopen."
Angst had Gerard als vijfjarige niet; hij vond het vooral spannend. "Ik wist niet wat ze kwamen doen. Daarvoor was ik te klein." Bij de bloemenveiling begon een schietpartij vanuit de SD en die breidde zich uit naar de Westpolder, vroeger volgens Gerard Siberië geheten omdat het zo afgelegen lag. Bij de schietpartij werden verschillende Berkelaren gedood. "Drie of vier man zijn overleden."
Door de oorlog was er weinig werk. De moeder van Gerard zorgde voor het grote gezin, bestaande uit tien kinderen, geboren tussen 1940 en 1957. Kinderen die er op één na, allemaal nog zijn. "Mijn broer Eric was 45 jaar toen hij overleed door leukemie. Wat heeft die jongen moeten lijden. Verschillende keren kreeg hij nieuw bloed. Het heeft niet mogen helpen."
Hard werken, weinig geld
In de kinderjaren van Gerard had het gezin Van Westreenen het niet breed. Zijn vader begon als tuindersknecht en het salaris dat hij daarmee verdiende was eigenlijk niet genoeg om in totaal twaalf monden te voeden. "In 1947 hield hij het voor gezien in de tuinderij en is hij in Schiedam bij een grote scheepswerf gaan werken. Daar is hij opgeklommen tot hoofdbaas van alle magazijnen."
Zo was er onder andere geld om inkopen te doen bij de kruidenierswinkel van Piet van Es, een huizenblok van Gerard en zijn familie vandaan en nu nog te herkennen door het bordje ‘Van Nelle koffie’ dat aan de luifel van het huis aan de Rodenrijseweg hangt. "Bij de kruidenier kochten wij bijvoorbeeld suiker. Je schepte het in een zakje, woog het en rekende het af."
Naar school lopen door metershoge sneeuw
In zijn vrije tijd ging Gerard graag met de jongens uit de buurt slootje springen, snoeken strikken (vissen, red.), salamanders vangen en soldaatje spelen. Speeltuintjes waren er toen nog niet.
Die vrije tijd was overigens schaars, want Gerard ging zes dagen in de week naar de christelijke Julianaschool in het dorp. "Iedere ochtend ging ik lopend naar school. Dat was toen gewoon. Fietsen waren niet te betalen.” Dat lopen was door weer en wind. "In 1948 was het een hele strenge winter. Er lag meters sneeuw.” De kleine Gerard had geen keus; met zijn kaplaarzen tot zijn enkels weggezakt in de sneeuw, liep hij de afstand van zo’n twee á drie kilometer om op school te komen.
In dienst
Na de basisschool ging Gerard naar de eerste christelijke technische school in Rotterdam. "Ze zeggen weleens dat je daar christelijk leerde timmeren”, grapt Gerard. Gerard was gek van auto’s en wilde graag automonteur worden. Op vijftienjarige leeftijd hield hij het voor gezien en begon met werken als machinebankwerker in een fabriek in Rotterdam.
De diensttijd zorgde ervoor dat Gerard zijn toenmalige loopbaan moest onderbreken. Daarna is hij als vrachtwagenchauffeur internationaal gaan rijden. Vanaf een grote veiling in Berkel en Rodenrijs was er veel export en Gerard bracht de vracht naar onder andere Duitsland en Frankrijk.
60 jaar liefde
Naast het werk, was er ook tijd voor liefde. Gerard was zestien jaar toen hij Bep, een meisje uit Bleiswijk leerde kennen. "Ik vond haar meteen leuk. Ze was goed gebekt en had een lief karakter. Dat heeft ze nu nog" Het eerste afspraakje vond plaats bij ‘het poppenbruggetje’ in Bleiswijk. Er werd gefietst en een ijsje gehaald. "Vlak voor mijn diensttijd was er iets voorgevallen en ging het uit. Achttien maanden later kwamen we elkaar weer tegen en sloeg de vonk weer over."
Het stel is op 14 februari 2023 60 jaar getrouwd, heeft twee zoons en een dochter en sinds een paar weken zijn Gerard en zijn vrouw zelfs overgrootopa- en oma. "Mijn dochter is nu oma geworden.” Gerard geniet nog altijd volop van het leven.
Marloes Nuijten van Mijn Deelboek
Marloes (31) is een geboren en getogen Berkelse. De voormalig journaliste richtte ruim twee jaar geleden www.mijndeelboek.nl op. Een vernieuwende, digitale manier om je verhalen tastbaar te maken met een boek. De wereld wordt steeds sneller, maar wanneer sta je nou echt bewust stil bij alles wat je meemaakt in je leven? Door een reis door je verleden besef je hoeveel je hebt meegemaakt en het geeft de (klein)kinderen een bijzondere inkijk in je leven.