“De kinderen zijn niet veranderd, de omstandigheden zijn anders geworden”

Juf Marianne Kleiman neemt na 46 jaar afscheid

Berkel en Rodenrijs - Zesenveertig volle jaren heeft juf Marianne Kleiman voor de klas gestaan, maar nu vindt ze het wel goed zo. Ze neemt afscheid van haar school, basisschool De Wilgenhoek, en van ‘haar’ kinderen. Bewust koos ze destijds voor de kleuters, nu groep 1 en 2 en dat is altijd zo gebleven.

John Hofman

“Het moet allemaal nog even landen, maar het is de juiste beslissing denk ik”, begint ze haar verhaal. “Ik ga eerst drie maanden uitrusten en dan zie ik wel verder. Mijn man gaat per 1 augustus met pensioen, dus zullen we ook aan elkaar moeten wennen", lacht ze. Dat je pas gaat genieten na je pensionering, zoals velen zeggen, vindt ze onzin. “We hebben ons hele leven overal van genoten. Dat moet je niet ineens gaan doen als je met pensioen gaat. We zullen onze tijd wel anders gaan indelen. Dat wel.”
Marianne startte destijds als 19-jarige op kleuterschool De Fluitketel in Berkel en Rodenrijs. Ze woonde toen in Hillegersberg en inmiddels veertien jaar in Berkel en Rodenrijs. Na haar opleiding koos ze bewust voor de kleuters. “Ik had hoofdzakelijk kinderen van tuinders in de klas.” Meestal wisselen leerkrachten van klas, maar Marianne bleef altijd bij de jongste kinderen. “Dat is helemaal mijn ding en ben altijd op De Wilgenhoek gebleven. Daar heb ik leuke collega’s, leuke kinderen en aardige ouders leren kennen. Ouders, die zelf ooit bij mij in de klas hebben gezeten en nu hun eigen kinderen komen brengen.”
Voorheen waren de Jozefschool, Petrusschool en Fluitketel aparte scholen, maar ze fuseerden en werden de Wilgenhoek. Volgens Marianne is er geen verschil tussen kinderen van toen en nu. “Ze zijn hetzelfde gebleven, maar de omstandigheden waarin ze opgroeien zijn anders. In de beginjaren werden ze tussen de middag opgehaald om thuis te eten. Nu zijn ze de hele dag op school en eten in de klas hun boterhammen op. Na schooltijd gaat er een aantal door naar de BSO (Buitenschoolse Opvang) om rond half zes/zes uur te worden opgehaald. Bovendien gaat alles tegenwoordig digitaal. Zowel de leerkrachten als de kinderen moeten daar in mee gaan, maar het geeft wel heel veel prikkels en dat is niet altijd goed. Daarom vind ik het belangrijk om ook af en toe op een ‘ouderwetse manier’ les te geven.”

Werkdruk is hoog

Ze vervolgt: “Kleuters zijn heel eerlijk en spontaan. Als het thuis goed gaat en het kind voelt zich veilig op school, dan is het vrolijk. Is de thuissituatie niet goed, dan merk ik dat direct. Ook als een kind pijn of verdriet heeft. Wij zijn de eersten die dat in de gaten hebben. Meestal ga ik dan in gesprek met de ouder(s), maar ook die zijn, in verhouding met jaren geleden, wel veranderd.
Marianne is altijd dezelfde juf gebleven. “Mijn houding en/of principes zijn niet veranderd. Ik hoor meestal: ‘juf Marianne heeft zo’n rustige uitstraling’ en dat is dan weer positief om te horen.”
Naast het lesgeven zijn er veel andere taken die een leerkracht heeft. Als de school uitgaat, moeten zij nog veel administratief werk doen. Alles wat ze doen moet worden vastgelegd en er moet verantwoording worden afgelegd. ’s Avonds zijn er vaak vergaderingen of is er een spreekuur voor de ouders.
Wat Marianne hoopt is, dat er in de toekomst voldoende leerkrachten zullen zijn. De werkdruk is erg hoog en deze mag zeker niet zwaarder worden. “De kwaliteit betreffende PABO opleidingen is nog steeds goed en ik hoop dat dit zo blijft.” Begon Marianne ooit met een klas met 38 kinderen, nu zijn dat er nog steeds 30, een behoorlijk aantal waarvoor je de verantwoording hebt.
Zal ze straks in een gat vallen? “Ik denk het niet. Ik ben sportief en heb altijd bewegingsdrang. Ik fiets en zwem graag en doe aan yoga. Belangrijk vind ik ook om gezond te eten en ik wil de creativiteit die ik bezit, ook zelf behouden.”