Vandaag, 4 mei, staan we stil bij de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog en van oorlogssituaties en vredesoperaties daarna. Maar heel even, immers wat zijn twee minuten stilte op een mensenleven. Veel mensen zijn aanwezig bij een herdenking in hun buurt of volgen een van de herdenkingen in het land op de televisie. Maar nog veel meer mensen schenken er niet zoveel aandacht aan. Ieders goed recht. Daarvoor leven we in een democratie. Zelf weet ik eigenlijk niet beter, je groeide ermee op. De vlag ging halfstok en we gingen naar het oorlogsmonument op de begraafplaats of we keken televisie. Het mooie was dat er met elkaar over gesproken werd.
Dat gebeurde afgelopen zaterdag ook bij BVCB waar de in de afgelopen twee jaar overleden leden en oud-leden van de vereniging werden herdacht. Wat een mooi initiatief. Met elkaar even stilstaan bij de mensen die van grote waarde voor de vereniging waren. Dat levert tranen op, maar vaak ook een lach. Want herdenken en het vertellen van verhalen gaan altijd gepaard met mooie en humoristische anekdotes. Weet je nog...?
Je hoeft niet uren stil te staan bij wat en wie je mist, of bij wat er gebeurd is. Even stilstaan is soms genoeg. We kunnen niet zonder.
Annette Docter