Efkan Şeşen, geboren in en gevlucht uit Turkije:
"Ik voel me Nederlander, houd van de taal"
Bergschenhoek - In 2016 vluchtte Efkan Şeşen uit Turkije naar Nederland. Ruim vijf jaar later is de populaire zanger-gitarist geacclimatiseerd. De inwoner van Bergschenhoek voelt zich Nederlander. "Omdat ik van de taal houd, van de mensen, de cultuur, de geografie en het klimaat."
Arie van Driel
In 2015 bezocht Efkan zijn zoon Sinan, toen conservatoriumstudent (jazztrompet) aan Codarts in Rotterdam. Een jaar later kwam hij met zijn vrouw Didar naar Nederland. Als tegenstander van het systeem voelde hij zich niet meer veilig in Turkije. Daarnaast werd het werken als kunstenaar hem vrijwel onmogelijk gemaakt.
Efkan: "Toen wij hier kwamen hebben wij zo snel mogelijk het dagelijkse leven opgepakt en onze nieuwe woonomgeving, de Nederlandse cultuur en kunst leren kennen. Al was het leren van de taal voor ons het belangrijkste. Dat zijn wij dus met veel enthousiasme gaan doen. Wij voelden dat wij in een land waarvan je de taal niet volledig beheerst, tekortschiet."
Taalhuis
"Doordat je iets niet begrijpt of kunt uitleggen, raak je getraumatiseerd en krijg je problemen met instellingen als de immigratiedienst, de gemeente en de kustinstellingen waarvan ik lid werd. Mijn boodschap aan nieuwe ´Nederlanders´: er zijn hier tal van mogelijkheden om een taalstudie te volgen. Wacht er niet mee om daar gebruik van te maken."
Mede dankzij de mogelijkheden die Lansingerland nieuwe inwoners met een migratieachtergrond biedt (zoals het Taalhuis en het Taalcafé van Bibliotheek Oostland), leerde het gezin relatief snel Nederlands spreken en begrijpen. Al vindt de perfectie in de zanger-gitarist het zelf nog onvoldoende: "Ik wil graag bijscholing."
Tussen taalstudie, acclimatiseren en 'cultuursnuiven' door, werkte hij als tekstschrijver, componist en producent vier jaar aan het multiculturele album ID. Met zelf gecomponeerde en in negen talen geschreven nummers. Op 1 mei vorig jaar presenteerde hij het album via zijn eigen label, Şeşen Muziek.
Vrienden
De kinderjaren van Efkan verliepen rustig en vredig. Zijn vader werkte als onderofficier in de luchtvaart in het buitenland. Die zag hij vrijwel niet. Doordat zijn moeder op zeer jonge leeftijd trouwde, groeide zij feitelijk samen met haar zoon op. Meer als vrienden van elkaar, dan als moeder en zoon. Naarmate hij ouder werd, groeiden ook de politieke spanningen in zijn geboorteland. Als 17-jarige werd hij lid van een jongeren oppositiebeweging die in opstand kwamen tegen het onderdrukkende regime van het toen snel arm wordende Turkije.
Efkan: "Ik zat op de middelbare school en werd een revolutionaire scholier die in de sloppenwijken protesten organiseerde tegen de onderdrukking en bloedbaden van de militaire fascistische junta." Tot hij in 1980 als politieke gevangene werd opgesloten. In zijn cel kwam hij voor de eerste keer in aanraking met muziek. Op een bijzondere manier. Hij leerde er fluiten.
Verdoofd
Efkan: "Een radio was net als veel andere dingen, verboden in de gevangenis. Om de stilte te verdrijven, ging ik fluiten. Ik werd de radio van de afdeling. Zelfs als het koud was, floot ik tot mijn ogen trilden en mijn gezicht verdoofd werd van de resonantie. Ik moest wel." In 1987 werd hij vrijgelaten. Efkan: "Ik kon dat niet geloven, na al die jaren van onderdrukking en martelingen, omdat ik hield van mijn land. En ik het leven, democratie, mensenrechten, arbeid en schoonheid verdedigde, Tegen een junta die mensen veroordeelde tot armoede en willekeurige onderdrukking."
Eenmaal uit de gevangenis richtte hij met een aantal muzikale medestanders Grup Yorum op. Door hun protest- en volksliederen groeide de band uit tot de stem van de onderdrukte Turken. Tot irritatie van het regime. Concerten werden verboden, groepsleden opgepakt.
Loopbaan
In 1995 besloot hij om als solist verder te gaan. Dat was het begin van een succesvol internationaal muzikaal avontuur. 27 Jaar lang reisde hij in binnen- en buitenland van concertzaal naar festival. Achter zijn naam staan vooralsnog vijftien albums met liedjes ´van brood en liefde´. Zo componeerde hij bij de geboorte van Sinan het nummer Oğul.
Efkan: "Mijn albums vertellen als het ware mijn levensverhaal. Daarnaast deelde ik in mijn liedjes de pijn en de gevoelens van miljoenen arbeiders. Maar zong ik ook over de schoonheid van mijn land.
Het is mijn familie die mij verbindt met het leven en met wie ik mijn muziek deel. Didar, Sinan en Ezgi zijn muzikanten. Het gebeurde regelmatig dat wij in Turkije als gezin op één podium stonden. Ik hou veel van hen."