Honderdjarige Jannie van Westen-den Rooijen is een doorzetter
Berkel en Rodenrijs - Ze zit er nu weer redelijk fit bij, maar het is nog maar kort geleden dat ze zo ernstig ziek was dat haar kinderen dachten dat ze het niet zou overleven. Jannie van Westen-den Rooijen, wonende in Laurens woonzorgcentrum Huize Sint Petrus, werd woensdag 17 november honderd jaar! Burgemeester Pieter van de Stadt bezocht haar en bracht bloemen en een kistje fruit voor haar mee.
John Hofman
Zittend in de rolstoel vertelt ze haar verhaal. “Ja, het is nog maar enkele weken geleden dat ik ineens ernstig ziek werd en de kinderen dachten dat ik het niet zou overleven, maar zoals je ziet: ik ben er nog steeds”. Haar dochter die ook aan tafel zit, beaamt het: “Bovendien heeft ze in januari dit jaar ook nog eens corona gehad en ook daar is ze van hersteld! Het is wonderbaarlijk, maar we zijn heel erg blij dat we haar nog hebben.”
Jannie is haar hele leven een zeer actieve vrouw geweest. “Het was van jongs af aan altijd hard werken thuis, maar wel gezellig. Ons gezin, vader, moeder en zeven kinderen, woonde in Brabant en we hadden daar een grote moestuin. Ik moest ook meehelpen deze te bewerken en de oogst binnen te halen. Mede dankzij die moestuin hebben we in de oorlog altijd voldoende te eten gehad en ook nog andere mensen kunnen helpen. We hadden een paar varkens en als die geslacht werden, konden we ook vlees geven aan andere mensen."
Een nare periode was de watersnood in 1953 toen het gezin moest vluchten voor het water en in Made ging wonen. Inmiddels zelf een jonge vrouw geworden, trouwde ze met Rien van Westen. “Mijn man heeft altijd bij de Belastingdienst in Rotterdam gewerkt. Zes jaar geleden is hij overleden en ik mis hem nog iedere dag. We woonden toen al lange tijd in Rotterdam. We hebben een heel fijn huwelijk gehad. Tot mijn negentigste heb ik nog gefietst en ben ik actief geweest. Ik hield van handwerken, breien en maakte vroeger de kleding van onze twee dochters. Ik heb vijf kleinkinderen. Op een gegeven moment begint dan de aftakeling en besloten we dat ik beter in een zorgcentrum kon gaan wonen. Ik woon nu een jaar in St. Petrus.”
Op de vraag of ze het er naar haar zin heeft, antwoordt de jarige dat ze goed verzorgd wordt. "Maar omdat ik altijd zo actief ben geweest, voel ik me wel eenzaam. Ik kan niets meer doen. Dat vind ik juist zo erg, dat als je zo oud wordt, je lichaam aftakelt.”
Toch geeft ze de moed niet op want strijdlustig als ze is, hoopt ze straks weer mee te kunnen doen aan het bloemschikken. "En ik ga weer proberen om trap te lopen. Misschien lukt het me ook om weer mee te doen met Bewegen voor Ouderen.”
Vanwege corona vierde ze haar verjaardag bij een van haar dochters thuis.